Սիրտս հոգնել է տխուր երգերից,
Ուզում եմ գրել լույս սիրո մասին.
Հոգնել եմ երգել սիրո վերքերից,
Եվ երազելուց լինել միասին:
Ինձ համար մեկ է, որ դու էլ չկաս,
Ու մեկ է նաեւ, որ չես էլ լինի,
Գնա քո ճամփով, դե՛ բարով մնաս,
Թող իմ օրհնանքը միշտ քեզ հետ լինի:
Տար քեզ հետ իմ սիրտն ու սերը անմար,
Ինձ պետք չէ այդ սիրտն, եթե չկաս դու.
Այն ստեղծված էր քե՛զ սիրելու համար,
Ստեղծված տրվելու միայն մեկ մարդու:
Պահիր որպես հուշ քո գաղտնարանում,
Պահիր սրբորեն, իմ խնդրանքն է քեզ,
Թող կյանքի դաժան կառափնարանում,
Քեզ միշտ հույս բերի ու լույս բերի քեզ:
Թող այն հիշեցնի լոկ սիրո պահեր,
Երջանիկ օրեր մի խենթ ամառից,
Երբ վերանում էր շահեր ու ահեր,
Մեր ունայն հոգու մռայլ աշխարհից:
Դե էլ ինչ ասեմ, ուշացած իմ սեր,
Գնա ու փնտրիր չուշացած սերեր,
Դու չներեցիր ուշացումը մեր,
Մինչդեռ սերը մեզ նոր կյանք կբերեր:
28.09.2015
Հեղինակ՝ Էլյա Մանուկյան
Վերնագիր՝ Ինձ չներեցիր քո ուշացումը
Комментариев нет:
Отправить комментарий