Ներիր...

Երբ ես քեզ տեսա այդպես հուսահատ,

Մի պահ հիշեցի անցյալս գունատ.

Ու երբ նայեցիր աչքերով թախծոտ,

Վերքս փորեցին հուշերը մաղձոտ:

Ինչու՞ սիրեցիր ինձ այդպես ուժեղ

Ու խորտակեցիր կյանքը քո գունեղ.

Իսկ ինձ մոտ ինչու՞ սիրել չստացվեց,

Այդ հարցն ինձ համար վերջերս պարզվեց:

Այո, պարզապես Նրան եմ սպասել,

Անգիտակցաբար նրան երազել,

Բայց այդուհանդերձ երբեք չեմ ուզել

Քո երազների թելերը խզել:

Ներիր, որ այդքան ցավ եմ պատճառել,

Որ հույսիդ վերջին օջախն եմ վառել.

Ես արժանի չեմ տանջանքիդ ցավոտ,

Կբացվի հաստատ մի նոր առավոտ...

Ու, երբ ուշքի գաս ու նայես կյանքին,

Այնտեղ կտեսնես երազդ անգին.

Այդժամ հուսով եմ կգաս ու կասես.

_Լավ ընկերներ ենք հիմա պարզապես:

Հեղինակ` Էլյա Մանուկյան