Աբստրակցիա կամ Ոչինչ չի փոխվել

Որքան ժամանակ չեմ գրում երգեր,

Սակայն դրանից չեն բուժվում վերքեր.

Որքան ժամանակ չեմ գրում տաղեր,

Բայց ամենուրեք դեր է ու խաղեր:

Աշխարհն է փոխվել աչքերիս համար.

Պայծառ երազներ` անթիվ, անհամար…

Այլեւս չկան, չկան գնացին.

Միայն դրանցից հուշեր մնացին:

Էլի ապրում եմ, ընդունում ներկան,

Բայց կարոտում եմ հին օրերն այնքան,

Որ ամեն հաջորդ հիշողության հետ

Գիտակցում անցածն ու կորածն անհետ:

Եվ մեկը կասի. Բնական է դա.

Ապրիր ներկայում, ձգտիր ապագա:

Բայց ոնց կարող է բնական լինել

Այն, որ շատ մարդկանց ինքս եմ հորինել:

Այն, որ ընկերս ուրախ է անգամ,

Քանզի այլեւս իր կյանքում չկամ.

Ընկերություն, որ դառնում է սուտ ծես…

Այսքան կեղծիքից հոգնել եմ կարծես:

Ո՞վ է համարում սրանք բնական,

Մի՞թե լոկ ես եմ նկատում այսքանն.

Թե սա անցյալ է, ո՞վ կասի սակայն,

Ինչո՞վ է արդյոք տարբերվում ներկան:

Կորած ընկերներ, սուտ սեր ու հույսեր,

Աչքի բիբերը լայնացնող լույսեր,

Մի թուղթ, մի գրիչ, ալեկոծ հույզեր,

Անվերջ զարմացած թոթափվող ուսեր:

11-12.12.2012

Հեղինակ`Էլյա Մանուկյան