Ուզում
էի գրկեիր ինձ… Եվ այնքան ամուր, որ իմ շնչառության փոխարեն քո սրտի զարկերը լսեի:
Զգայի քո գլխապտույտ բույրը: Կանգ առներ ժամանակը: Մի հավերժություն անցներ այդ մի
քանի վայրկյանում, եւ մոռացվեր ամեն ցավ ու տառապանք, լաց ու մորմոք: Այդ գրկախառնության
մեջ ժպտայի ու աչքերս շատ պինդ սեղմեի, որպեսզի չարտասվեի… Բայց դե գիտեմ, որ միեւնույն
է, ճմրթված կոպերիցս դուրս կսահեին երկու ջինջ ու աշխարհի ամենաերջանիկ արցունքի կաթիլները…
Ապա լռությունը խախտվեց քո տաք ու սրտադող ձայնից:
Չեմ հիշում ինչ ասեցիր: Երեւի չեմ էլ լսել, քանի որ այդ պահին հերթական անգամ երդվում
էի այլեւս չերազել……
