Կա՞... Թե՞ չկա...

  Չեմ հավատում, որ կա աշխարհում այն ինչ չկա, եւ որ չկա աշխարհում այն ինչ կա...

  Կարծես մեղավորներ եմ փնտրում, իսկ միակ մեղավորը ժամանակն է, որի համար ամեն ինչ ոչինչ է, որի համար չկան ոչ մի կարեւոր ու անկարեւոր բաներ, կա միայն ու միայն առաջ շարժվելու սկզբունք` իր ճանապարհին փոխելով ամեն ինչ... 

  Ժամանակը, որ ժամանակ առ ժամանակ մարդկանց է բերում մեր կյանք, ապա տանում խաբեբա խաչագողի պես: 

  Այդ տարօրինակ ժամանակը, որ երբեմն հաշված ամիսներում ավելի հասուն է դարձնում քան տարիներ շարունակ չէր արել: Որ տարօրինակ կերպով խոցոտում է, բայց չի սպանում, ապա հույս է տալիս, որ կբուժի... Չէ՞ որ ժամանակը բուժում է վերքերը... Ապա հրավիրում է իր ընկերներից մեկին` Կամքին, որ ուժ բերի...
  Իսկ դու զարմանում ես, թե որտեղից ստացար այդ անբացատրելի ուժը ոտքի կանգնելու, առաջ շարժվելու, զսպելու արցունքներդ, պայքարելու ու հիանալու ինքդ քեզանով... 

  Իսկ զարմանալու ոչինչ  չկա... Չէ՞ որ բոլորս մի միասնականության կտոր ենք, որ կոչվում է "Բնություն"... Պարզապես այնքան ենք հեռացել, որ մոռացել ենք... 

  Եվ ժամանակն է որ ժամանակ առ ժամանակ հիշեցնում է մեզ մեր իսկ մասին:

Մեկ կիլոմետրը մետրի մեջ...

Կա մի զուլալ երջանկություն,

Որ օգնում է վեր բարձրանալ,

Իր հետ բերում հաջողություն

Ու ստիպում է սիրտդ բանալ:

Ընկերություն է դա կոչվում,

Բայց հասու չէ ամեն մեկին,

Այն ես համարում եմ կոչում,

Որը պետք չէ տալ ամենքին:

Նվիրում ես սիրտդ նրան, 

Պատրաստ օգնել ամեն հարցում,

Համարում ես հույսի օրրան,

Իսկ նա կեղծիքն է իր թաքցնում:

Բայց գալիս է օրն այն ցավոտ,

Երբ հասկանում ես ամեն ինչ,

Արթնանալով մի առավոտ

Մտածում ես "չունեմ ոչինչ...":

Գիտակցում ես ինչ ես կորցնում`

Սրտիդ մասնիկը պոկելով.

Բայց մասնիկն այդ կիսապոկված`

Ցավ էր բերում օրորվելով:

Լավ է լինել առանց ընկեր,

Քան ունենալ այն տեսակի,

Որ բերում են տհաճ մտքեր,

Ու էլ չես զգում քեզ եզակի:

30.03.2012

Հեղինակ`  
Էլյա Մանուկյան