Մեկ կիլոմետրը մետրի մեջ...

Կա մի զուլալ երջանկություն,

Որ օգնում է վեր բարձրանալ,

Իր հետ բերում հաջողություն

Ու ստիպում է սիրտդ բանալ:

Ընկերություն է դա կոչվում,

Բայց հասու չէ ամեն մեկին,

Այն ես համարում եմ կոչում,

Որը պետք չէ տալ ամենքին:

Նվիրում ես սիրտդ նրան, 

Պատրաստ օգնել ամեն հարցում,

Համարում ես հույսի օրրան,

Իսկ նա կեղծիքն է իր թաքցնում:

Բայց գալիս է օրն այն ցավոտ,

Երբ հասկանում ես ամեն ինչ,

Արթնանալով մի առավոտ

Մտածում ես "չունեմ ոչինչ...":

Գիտակցում ես ինչ ես կորցնում`

Սրտիդ մասնիկը պոկելով.

Բայց մասնիկն այդ կիսապոկված`

Ցավ էր բերում օրորվելով:

Լավ է լինել առանց ընկեր,

Քան ունենալ այն տեսակի,

Որ բերում են տհաճ մտքեր,

Ու էլ չես զգում քեզ եզակի:

30.03.2012

Հեղինակ`  
Էլյա Մանուկյան