Բարեւ, այսօր էլ օրս սկսվեց քո մասին մտքերով: Թերեւս
նախորդն էլ ավարտվել էր քեզանով. քեզանից մնացած հուշերի, մշուշոտված պատկերների խղճուկ
պաշարով: Դրսում ապրիլյան անձրեւոտ եղանակ է... Հոգու վերքերը կտցահարող անձրեւի կաթիլները
հարվածում են ուղիղ նյարդերիս ամենանուրբ լարերին ու ստիպում սրտիս ավելի արագ աշխատել:
Գրում եմ… Եվ էլի այն հույսով, որ կունենամ մի՛ քիչ
համարձակություն ուղղարկելու նամակս: Բայց դե գիտեմ, խորը համոզում ունեմ, որ սա էլ
կավելանա նախորդ հարյուրավորների խրձին, կստորագրվի, կավելացվի ամսաթիվը ու կփակվի
դարակիս մթության մեջ: Ճիշտ այնպես ինչպես իմ սերն եմ թաքցրել ինչ-որ մութ անկյունում` ստորագրված
եւ ամսաթիվը վրան գրված… Պարզապես այս նամակը առանձնանում է հենց նրանով, որ կկրի հենց
այդ նույն ամսաթիվը…
Այո, տարի է անցել… Որքան բան է փոխվել եւ միեւնույն
ժամանակ կարծես ոչինչ չի փոխվել… Ես չեմ էլ կարող ասել, որ հնարավոր չէ ապրել առանց
քեզ, քանզի ահա ես, ապրում եմ… Բայց ուզում եմ իմանալ. արդյո՞ք սա է կոչվում ապրել:
Ապրել մեծ ցավը սրտի մեջ դաշույնի պես խրված, արնաքամ անող մի ցավ, որ արդեն հարազատ
է դարձել: Դարձել է իմ մի մասնիկը: Մասնիկ, որ ամեն օր քայքայում է սիրտս ներսից, ու այդ ցավը սկսել
է նույնիսկ հաճելի դառնալ: Գլխումս անընդհատ նույն միտքն է պտտվում` մոռանալ, մոռանալ,
գրողը տանի, մոռանա՛լ: Սակայն այդ մտքերը հասու չեն սրտիս, որ ինչ-որ տարօրինակ կախվածություն
ունի քո սիրո ցավից…
Աչքերիս առաջ մի տեսակ մշուշ է սկսում առաջանալ…
Մի քանի վայրկյանից այս նամակս էլ կկնքեմ աշխարհի ամենաիսկական կնիքով` արցունքով, որի մեջ
պատկերներ են: Հիշողությանս մեջ հավերժ դրոշմված ու աչքերիս մեջ փայլող պատկերներ անցյալից:
