Ինչու՞ երբ ուզում եմ ես վերջապես ապրել,
Իսկ երբ տխուր, տրտում ես ուզում եմ մեռնել,
Կյանքը ափ է նետում, որ տառապեմ մոլոր:
Որ տանջվելուց հետո կանգնեմ, նայեմ առաջ
Ու չտեսնեմ ոչինչ բացի մեծ պայքարից.
Պայքար որի վերջում միշտ հիմարն է առաջ,
Մեկ էլ ով չի սիրում ու որ սիրտն է քարից:
Այդպես խորտակված եմ փոթորիկից կյանքիս
Եվ առջեւում միայն մեծ պայքար եմ տեսնում.
Եվ ես հավատում եմ, հավատում է հոգիս,
Ապագայում մի մեծ հաղթանակ է սպասվում:
Եվ ես համոզված եմ որ կարող եմ հաղթել`
Չլինելով հիմար, չլինելով եւ քար,
Որ կարող եմ կյանքիս դժվար ուղին հարթել`
Ոչ թե այնպես օդից, այլ մղելով պայքար:
09.07.2007
Հեղինակ` Էլյա Մանուկյան
Комментариев нет:
Отправить комментарий