ԳԻՇԵՐ ԵՎ ԼՈՒՍԻՆ
Չկա մի այնպիսի մարդ, որ զգացած չլինի, թե որքան խորհրդավոր է գիշերը: Մի կողմից մթություն, մի կողմից ուրախ ու փայլփլուն աստղեր, իսկ մյուս կողմից տխուր ու մելամաղձոտ լուսին: Իմ կարծիքով լուսնից է, որ ասում ենք. «Գիշերը խորհրդավոր է», և երևի դրանից է, որ ես շատ եմ սիրում այն:
Նայում եմ լուսնին ու մտածում, որ դա այն նույն լուսինն է, որ ծնվածս գիշերը նայեց պատուհանից ներս այն պահին, երբ քնած էի օրորոցում և ինքն իրեն ասաց. «այս մանկիկն ինձ դուր է գալիս»: Ապա մեղմորեն ամպերից իջեցրեց իր սանդուղքը և անաղմուկ ներս սահեց ապակիներից: Հետո մայրական քնքուշ գորովով տարածվեց ինձ վրա և դեմքիս նետեց իր շողերը և այդ պահից ներարկեց իմ մեջ իր էությունը: Եվ ես բացելով աչքերս ժպտացի նրան ու այդ օրվանից սիրեցի այդ դեղին գունդը լի առեղծվածներով:
Տարիներ անցան... Չհասկացա, թե ինչպես մեծացա: Նայում եմ հայելու մեջ` այն մանկիկից հետք անգամ չի մնացել, իսկ, երբ նայում եմ պատուհանից` լուսինը նույնն է, և գուցե դրանից է, որ լուսնին նայելիս հիշում եմ, հիշում ամեն ինչ` թե' լավը, թե' վատը:
Հիմա նույն լուսինը իր շողերը նետում է հենց այն մանկիկի վրա, որը մեծացել է և երազկոտ հայացքով նայում է այն դեղին գնդին, որն առանձնանում է ուրախ աստղերից իր խորհրդավորությամբ:
Երբ փոքր էի մտածում էի և հավատում, որ «աստղերը լուսնի զավակներն են, և ամեն մի աստղ Երկրի վրա ապրող մի մարդու խորհրդանիշն է: Երբ մարդ է մահանում` աստղերից մեկն ընկնում է, իսկ, երբ ուրիշը ծնվում է` ավելանում է մի ուրիշ աստղ: Դա է պատճառը, որ աստղերն անհաշվելի են»: Իսկապես, լուսնին կարելի է ծեր անվանել: Չէ՞ որ նա այդքան տարիների, դարերի ու հազարամյակների ընթացքում քանի աստղ է գցել և քանիսը վերցրել:
Եվ այսպես ամեն գիշեր, քնելուց առաջ մոտենում եմ պատուհանին և հետևում լուսնի հայացքին, և իսկապես նա անվերջ նայում է ինձ ու թվում է, թե ճանաչում է ինձ: Ապա ուշադիր սկսում եմ զննել աստղերը, որ, եթե նրանցից մեկն ընկնի` երազանք պահեմ: Ասում են կատարվում է:
Հետո սթափվում եմ և դժվարությամբ հեռանում պատուհանի մոտից և, պառկելով անկողնուս մեջ, պատուհանից նայում եմ երկնքին, նայում այնքան ժամանակ` մինչև քունս տանում է, և չեմ էլ զգում, թե ինչպես եմ քնում:
Комментариев нет:
Отправить комментарий