ՁՅՈՒՆԱԽԱՌՆ ԱՆՁՐԵՎ(ՄԱՍ 3 և ՄԱՍ 4)

Եթե  ծանոթ  չեք  ստեղծագործությանը  ապա  հարկավոր  է  կարդալ
1. ՁՅՈՒՆԱԽԱՌՆ ԱՆՁՐԵՎ (Նախաբան)

2. ՁՅՈՒՆԱԽԱՌՆ ԱՆՁՐԵՎ (ՄԱՍ 1)

3. ՁՅՈՒՆԱԽԱՌՆ ԱՆՁՐԵՎ (ՄԱՍ 2)

Մաս 3

  Իսկ  նա… Ում  մասին  չէր  դադարում  մտածել  Սերգեյը… Ի՞նչ  էր  անում: Հիշու՞մ  էր  երբևէ  այն  համարձակ  պատանուն: Ո՞վ  գիտեր, եթե  ոչ  միայն  հենց  ինքը: 

  Այո, որքան  էլ  դա  անհավատալի  էր, բայց  Աքսանան  հիշում  էր  Սերգեյին: Երբեմն, ինքն  իրեն  արտասանում  էր` Յոժա-Յոժա:

  Սակայն  ժամանակի  հետ  դա  անցավ: Նա  արդեն  գրեթե  չէր  հիշում Սերգեին: 
Գրեթե, քանի  որ  բնությունը  կարծես  չէր  թողում, որ  նրանք  մոռանային  միմյանց: Ամեն  անգամ, երբ  սկսում  էր  ձյունախառն  անձրև  գալ, նրան  այցելում  էր  մի  քաղցր  հիշողություն: Եվ  նա  չէր  հասկանում  լացել  է  ուզում  ցավից, թե  հոգեկան  անդորրից, որ  համակում  էր  նրան: Անդորր, որ  իրականում  փոթորկում  էր  հոգին:

  Նա  զգում  էր, որ  իրենց  պատմությունն  այդքանով  չի  վերջանա: Դասի  գնալիս նայում  էր  շուրջը: 
Գուցե  տեսնի  այն  տղային, որի  պատճառով  առաջին  անգամ նա  կարոտ  էր  զգում  անծանոթի  հանդեպ:  Առաջին  անգամ  նա  քայլելիս  նայում  էր  շուրջը: Իսկ  երբ  անձրև  էր  գալիս, նրա  ուշադրության  կենտրոնում  այն  սյունն  էր  հայտնվում, որին  դիպավ  նրա  ձեռքը: Սակայն  ժամանակը  բուժել  գիտի, և  բուժվեց  Աքսանան`  ցավեցնող  հուշերից:

  Իսկ  Սերգեյին  ժամանակն  էլ  չէր  կարողանում  օգնել:

Մաս 4

  Անցավ  չորս  տարի՝ չորս  տարի, որ  չորս  դարի  պես  դադաղ  էին  անցել: 

 Սերգեյի  հիշողություններում  մշուշոտ  մի  պատկեր  դեռ  ապրում  էր, որը  նրան  ուժ  էր  տալիս  դիմանալ  պանդխտության  տանջանքներին: Դա  մի  աղջնակ  էր  խոր  ու  խորհրդավոր  հայացքով: Նա  հիշում  էր  իր  մանկության  ընկերներին  և  իրենց  բակը, որտեղ  նա   իր  առաջին  մանկական  խաղերն  էր  խաղացել, որտեղ  նա  մեծացել  էր: 

Հանկարծ  աչքերում  արցունքները  սկսեցին  փայլել, և  որքան  էլ  փորձեց  զսպել  լացը, չկարողացավ: Երբ  լրիվ  իրերը  տեղավորեց  ճամպրուկում, հանկարծ  հիշեց  իր  ամենաթանկագին  գանձի  մասին: Նա  հանգիստ  քայլերով  մոտեցավ  իր  գրադարակին  և  այնտեղից  հանեց  մի  հասարակ  քարի  կտոր: Մի  սովորական  քարի  կտոր, որ  այնքան  արտասովոր  զգացմունքներ  էր  ծնում  նրա  մեջ: 

Աքսանայի  հուշը, հայրենասիրությունը  նրա  հոգում  ցավ  և  լացի  պոռթկում  էին  առաջացնում: Նա  սովորականի  պես  դրեց  քարը  գրպանում  և  դա  արեց  այնքան  զգուշորեն, ինչպես  առաջին  անգամ  էր  վերցրել  Հայաստանից  հեռանալու  նախորդ  օրը:

  Հանկարծ  սենյակի  դուռը  թակեց  մայրը  և  ներս  եկավ: Նա  մի  քիչ  փող տվեց  և  ասաց  որ  մի  քանի  ամսից  իրենք  էլ  կգան՝ Սերգեյի  հայրը, մայրը  և  կրտսեր  եղբայրը: 

Հաջորդ  օրը  նա  ելավ  տնից  մի  անբացատրելի  ուրախությամբ  ու  աչքերի  արտասովոր  փայլով: 

Նա  երջանիկ  էր  թեև  գիտեր, որ  կկարոտի  այն  երկիրը, որտեղ  ապրել  էր  չորս  տարի: Նա  գիտեր, սակայն  հայրենիքի  կարոտը  խեղդուք էր  առաջացնում  կոկորդում  և  կանչում: Այդ  կարոտը  ինչ-որ  անտես  պարաններով  ձգում  էր  նրան: 

  Նա  համարում  էր, որ  այդ  օրը  իր  նոր  կյանքի  սկիզբն  է  լինելու, սակայն….

Շարունակությունը` այստեղ ...